Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/281

 — Z bardzo ładną osobą...
 — Bogato?
 — Ma — o ile wiem, sześć grubych koszul i cztery kaftaniki... trzewików nie liczyłem, sądzę jednak, że kapitał ten dwóch par nie przechodzi...
 — Ale z kimże u dyabła?
 — Miejcie trochę cierpliwości — zobaczycie...
 Dołęga zaczął się śmiać...
 — Otóż widzisz, kochanie Hermanku, ja cię nie zdradzę, ale ja wiem z kim się żenisz...
 — Naprzykład...?
 Dołęga obie ręce przyłożył do ust, nachylił mu się do ucha i szepnął słowo, któremu ogromny wybuch śmiechu towarzyszył.
 — A co? nie prawda?
 — Tak jest...
 Herman spuścił głowę zafrasowany...
 — Niedługo to będzie tajemnicą, rzekł; jadę po nią i przywożę ją tutaj.
 Dołęga dał uroczyste słowo, że tajemnicy nie wyjawi... Herman wyekwipowawszy się wyjechał, i w parę dopiero tygodni jednego rana dowiedziano się, że z żoną przybył.
 Dom hrabiny od tak dawna był zamknięty, iż gdy rozesłała zaproszenia na wieczór taneczny, zdumienie było powszechne... Wiedziano już, że państwo młodzi przyjechali, lecz do śmieszności zamknięci byli i nikt ich nie widział, a słudzy nie umieli nic powie-