Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/59

 Dziewczę razem z Pawłową w okularach, robiło około sukienki... nastraszyło się stukiem, podniosło oczy — wyelegantowany Herman, z uśmiechem na ustach, stał w postawie pokornéj, wyciągając bukiet ku niéj.
 — Pozwoli pani złożyć u stóp swych w ofierze...
 Aktorka odzyskała zwykłą zimną krew i akcent szyderski.
 — Nie, panie — nie pozwolę! rzekła chłodno... a najprzód spytam, czy się tak godzi nachodzić moje spokojne mieszkanie?... Jakkolwiek biedna i nic nie znacząca... w oczach pana, mam prawo jak każdy do poszanowania mego progu, bom w tém mieszkaniu panią. Raczysz pan...
 Wskazała drzwi...
 Herman się z gniewu zaczerwienił.
 — Gościnną pani jesteś, ale tylko dla wybranych gości...
 — Tak, być może, odparła Viola: nikt mi nie ma prawa rozkazywać, przyjmuję — kogo mi się podoba...
 — A ja nie mam téj łaski...
 — Nie — panie! zimno mówiła Viola.
 — Dla czego?
 — Dla czegobym się miała mu tłómaczyć?
 — Choćby dla tego, z gniewem dodał Herman, żem widział panią z rana... i mogę głosić przed całym światem... kogo pani swą łaską zaszczycasz...