Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/81

 — Ale cóż do tego Hanna należy? śmiejąc się spytała Lelia — c’est une lubie!
 — Hanna ma majątek! Hannę nawrócą... głowę jéj zawrócą... i pójdzie za ich wybranego lub... do klasztoru na ksienię... Wmówią jéj missyę obrony społeczeństwa, porządku... religii.
 Zerwała się Lelia z krzesła, rzuciła album, pobiegła do brata i pocałowała go wołając:
 — Jesteś monoman!...
 Potem wróciła do krzesła...
 Śpiewka dochodząca z ogrodu i uderzenie silne furtką nie dały jéj mówić daléj: w progu, w kapeluszu, niepostrzegłszy jeszcze Lelii — stał Herman.
 — Sylwanie! zawołał, ratuj! umieram...
 W téj chwili postrzegł Lelię i zmieszał się; ona parsknęła śmiechem.
 — A! przepraszam! nie widziałem pani.
 — Cóż ci się stało? zapytał podchodząc Sylwan.
 — Nic, spokojnie odparł Herman: moja chroniczna choroba — nudy.
 — Kobiety, dawniéj słynęły jako lekarki — wtrąciła Lelia szydersko na niego patrząc, na nudy mam doskonałe lekarstwo...
 — Dajże mi go... pani... siostro... wahając się jakiego ma użyć wyrazu, odezwał się Herman i spojrzał na nią tak, że się jéj tego biedaka żal zrobiło.
 Siadajże — panie lub bracie, jak chcesz, poczęła wesoło... Przyznam się, że jal na rodzeństwo jeste-