Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/93

 — Całe miasto mówi o cudownym bnkiecie jaki dziś rano otrzymała, od któregoś ze swych wielbicieli — i — niegodziwa wyrzuciła oknem precz do ogródka... gdzie go w najopłakańszym znaleziono stanie.
 Znowu spojrzała na Hermana, który zebrał się wreszcie, mocno zdumiony tą szczebiotliwością niespodzianą, na odpowiedź.
 — Szczególna to rzecz, jak panie wiecie o wszystkiem nie wychodząc z domu?
 — A! tak, o wszystkiem, nawet co robią aktorki i ich adoratorowie, uśmiechając się rzekła Iza...
 Na ostatnim wyrazie położyła nacisk widoczny, patrząc Hermanowi w oczy.
 — Czy to pani znajduje tak dziwném, że te panie mają adoratorów? zapytał.
 — Na scenie zupełnie to pojmuję, ale za sceną mniéj...
 — Czyż tylko aktorki na scenę występują? rzekł Herman — mnie się zdaje, że i kto inny czasem odegrywa role pewne?...
 — Ale przy tych paniach myśmy dyletantki! wzdychając naiwnie odezwała się Iza.
 Herman, dla którego zjawiła się zupełnie nową ta Iza, co wprzódy prawie mówić nie umiała, z podziwienia głupiał.
 — Pani, rzekł, trzeba przyznać talent prawdziwéj artystki... To mówiąc skłonił się jéj nizko... Lelia bardzo zręcznie dorzuciła do tego początku rozmo-