Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/96

już widziéć nie będziemy mogli, wspomnienie tego... pożegnania.
 — Nie rozumiem, odpowiedziała Hanna, dla czegobyśmy się żegnać mieli; co do mnie — ja słyszéć nie chcę o pożegnaniu...
 — Możemy się zobaczyć w życiu — zapewne, ale gdzie — i kiedy?
 — Najprzód... zapewne tu jeszcze nikt nam się widziéć nie zabroni — potém, ja sądzę, że panu wrócić pozwolą.
 — Na ślub pani... lub by ją zobaczyć szczęśliwą żoną...
 — Panie Sylwanie... tego byś pan nie powinien był mnie powiedziéć!
 — Przecież to nieuchronne... masz pani tylko kłopot wyboru...
 — Pan sądzisz, żem tak łatwa?
 — Ale babcia troskliwa... ojciec... oni skłonią.
 — Ani oni, ani w świecie nikt nie zmusi mnie pójść przeciw sercu mojemu.
 — Lecz i serce pójdzie wreszcie gdy mu samotność zacięży...
 Hanna zwróciła się bladą twarzą ku niemu, oczy jéj błyszczały łzą potajemną...
 — Czy pan? pan niewiesz i niewierzysz, żem ja to serce oddała i że go odebrać nie mogę?...
 Ledwie dokończywszy tych strasznych słów, wymówionych z pośpiechem, zarumieniona Hanna zwróciła się ku Lelii... a Sylwan jak przykuty w miejscu