Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Resurrecturi.djvu/113

 — No, to powiem: tego u nas zrobić nie można. A kto to zrobi? Panna nie ogrodnik.
 — Owszem, panie Szmul, umyślniem się z tym zamiarem uczyła ogrodnictwa trochę.
 Znowu była chwila milczenia.
 — No, to dobrze — dodał Żyd. — Ja już widzę, że pannie Bóg dał taki rozum, że ona wszystkiego może się nauczyć i zrobić, co zechce. Ale taka rzecz nie idzie bez kapitału. Tu znaczny kapitał jest potrzebny, a skąd go wziąć?
 Zamilkł chwilę.
 — Skąd jego wziąć — powtórzył, zapalając się. — Wie panna co? — no, ja go dam!
 Cecylja się uśmiechnęła.
 — Niech ci Bóg, panie Szmul, dobre twe serce płaci; ale ja kapitału nie potrzebuję. Sześć lat pracowałam, — dodała — byłam w domach, w których moją pracę oceniono; coś zebrałam i zdaje mi się, że to wystarczy.
 Szmul złożył ręce i podniósł je do góry: wyrazów uwielbienia mu zabrakło.
 — A zatem, szanowny mój doradco, — dokończyła żywo Cecylja — najprzód proszę pana o tajemnicę... powtóre o dokładną wiadomość, jakie i gdzie mamy grunta.
 — Ja tego nie potrzebuję ani szukać, ani się dowiadywać, — rzekł Szmul — to wszyscy wiedzą. Jest dwadzieścia morgów poza ogrodem, ziemia dobra... sześć morgów dzierżawi Kuźma Dymiuk... dwanaście Skorobohaty, a reszta leży odłogiem, to tam trawę dla krowy koszą, jak nocą szkodniki nie spasą. — Potrząsł głową. — A co, panienka myśli, sam ogród przecie ma więcej, jak dwadzieścia morgów.
 Zamilkł.
 — Dziękuję panu Szmulowi — odpowiedziała Cecylja. — Wszak dzierżawa tych mieszczan niedługa?
 — Z roku na rok i kontraktów żadnych niema.
 Cecylja umilkła... zamyśliła się. Szmul w osłupie-