Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Resurrecturi.djvu/181

słuchała, mówić z tobą otwarcie nie mogłem. Ja wiem o wszystkiem...
 — O czem?
 — Henryk odbiera listy od Mazurowiczowej.
 Julek się zaczerwienił.
 — Ja o tem nic nie wiem.
 — Ty je przynosisz.
 Chłopak kłamać nie umiał.
 — No, gdyby i tak było... Oni się kochają; onby umarł, żeby od niej nie miał wiadomości, a ja miałbym bratu nie posłużyć?
 — Ale czy to się godzi?
 Julek popatrzył na wuja długo i uśmiechnął się. Byli z sobą dosyć poufale... zbliżył mu się do ucha.
 — Wujaszku, — rzekł — a pani Krawczyńska?
 Zerwał się marszałek, trochę obrażony.
 — Co ty tam pleciesz! — zawołał. — Wiesz, na co się Henryk naraża i ty jego? Na śmierć! Mazurowicz o wszystkiem wie i przy pierwszej sposobności nie bić się, ale zabić gotów.
 Spoważniał Julek.
 — Ja na to nie poradzę — rzekł. — Henryczka nic na świecie wstrzymać nie może: żaden strach, żadne niebezpieczeństwo.
 — Słyszałeś o liście, który był przyczyną śmierci babki?
 — Wiem, coś o nim mówiono.
 — Pisał go Mazurowicz — to pewna. Nikczemnik, który śmiał rzucić się na starą, biedną, szanowaną powszechnie osobę, nie zawaha się...
 Julkowi oczy zapałały.
 — Mazurowicz, on był przyczyną śmierci babki? Dobrze wiedzieć, kochany wuju... dobrze wiedzieć, bo się przyjdzie porachować z tym panem. Henrysia uczynił nieszczęśliwym, skaleczył go. Babci śmierci był przyczyną; jużci mu to bezkarnie ujść nie może.
 Marszałek, który spodziewał się naprawić, postrzegł, że popsuł sprawę; począł więc prosić i zakli-