Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Resurrecturi.djvu/48

gu. Smutna jej twarz zdawała się uśmiechać; usta szeptały jakąś dziękczynną modlitewkę. Gdy Julek się w progu pokazał, bo on szedł przodem i tutaj, staruszka z wyciągniętemi rękami rzuciła się ku niemu.
 — Dzieci moje, dzieci! — zawołała przerywanym głosem — a pójdźcież... niech was uściskam, niepoczciwe, niewdzięczne chłopcy! Co tu było strachu o was!
 — Ale, babciu, — począł żywo Julek, który aż przyklęknął, całując jej drżące ręce — babciu złota, kochana! my niewinni... jak babcię kocham, niech Henryś powie. W drodze mieliśmy przypadki.
 Staruszka aż krzyknęła.
 — Dlaboga! może któremu z was się co stało? Moje przeczucia!
 — Nie, kochana babciu, nam nic, tylko kasztanek zachorował.
 — Koło się złamało — dodał Julek.
 — Chcieliśmy napisać, przysłać, ale nigdzie za nic nie dostać posłańca. Na błotach się już kosowica poczyna... ludzi ani weź.
 — Gdzieżeście wy byli, u Sławczyńskich?
 — Nie, — zawołał Julek — trochę na polowaniu w Hrudkach; potem zaprosił podsędek... potem u podkomorzego.
 — Ale tydzień! cały tydzień! — mówiła starościna.
 Za całą odpowiedź chłopcy ją po rękach całowali — i umilkła, a łzy się jej w oczach zakręciły.
 — A tu jeszcze i od Cecylki żadnego listu od tak dawna — zniżając głos w miarę, jak się siły wyczerpywały, poczęła staruszka, wlokąca się już do swojego krzesełka.
 — Jakże to może być? Wszak to trzy tygodnie, — rzekł Julek — a ona co dziesięć dni regularnie pisywała.
 — Nie wiem, co się stało.
 Chłopcy, zasmuceni, spojrzeli po sobie ukradkiem.