Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Resurrecturi.djvu/96

 Przebiegli tak cały ogród, a nawet sad, warzywne grządki, ruinę cieplarni i dziką promenadę. Chłopcy, oswojeni, patrzyli na to obojętnie, ale siostra chciała zajrzeć w każdy kątek i zajmowała się wszystkiem, niezmiernie okazując się ożywioną, a nawet wesołą. Narwała kwiatków, które, jak dawniej, uparcie wydobywały się z zielska, co je głuszyło i, po dosyć długiej przechadzce, wrócili przez dziedziniec do pałacu.
 — Teraz moim panom należy się od siostry wizyta — odezwała się Cesia. — Proszę mnie poprowadzić na górę.
 Julek się zmieszał.
 — Jeszcześmy się bo nie urządzili na przyjęcie takiego gościa — rzekł zakłopotany; — u nas strasznie... nieporządnie.
 — Chcę właśnie widzieć to w stanie natury, tak jak bywa codzień — odezwała się Cesia — i nie odstępuję od tego; siostra, mam swoje prawa — kobieta, żądam posłuszeństwa moim rozkazom. Ruszajmy na górę!
 Julkowi widocznie bardzo było markotno, ale sprzeciwiać się nie mógł.
 W milczeniu wbiegła panna Cecylja na schody i do salki, która przedzielała mieszkania braci. Zaczęła się śmiać od progu.
 — Prawda, salon do graciarni podobny i strasznie kawalerski! — odezwała się.
 Jak na złość wsunęła się najprzód do pokoju Julka. Rzuciła okiem dokoła.
 — W istocie, odwiedziny swoje odłożyć muszę do szczęśliwszej chwili — dodała — apartament nie jest w porządku.
 U Henryka było trochę czyściej, tu więc usiedli i odpoczęli.
 — No i cóż mówisz o Zawiechowie? — zapytał Julek.
 — Że go tak kocham jak dawniej, a może i trochę więcej — zawołała panna Cecylja. — Bardzo opu-