Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Roboty i prace.djvu/240

 — Ale przecież z ludźmi się spotykasz, gadasz? wiedzą, że jesteś u mnie, pytają cię, i coś sami wybąkują.
 Wytrychiewicz ramionami ruszył.
 — Nic nowego nie słyszałem...
 — Nie pytano cię o mnie! nie mówił kto co o Werndorfie?
 — O nim nie słyszałem nic, oprócz dawnéj piosenki na pochwałę...
 — A o mnie?
 — Różnie mówią... odezwał się Wytrychiewicz, a no, przedemną źleby się nikt nie ważył...
 Płocki przeszedł się po pokoju, ręce założywszy pod poły.
 — Z waćpana, panie Wytrychiewicz, rzekł, w kancelaryi pomoc niewielka, powinienbyś gdzieindziéj starać się być użytecznym.
 — Gębą? szepnął sekretarz.
 — A zapewne... trzeba oddziaływać na korzyść pryncypała, mówił Płocki. I to waćpan powinienbyś zrozumiéć, że gdy o kim zbyt dobrze mówią... mnie to szkodzi...
 — Hę? jakto? zapytał Wytrychiewicz, uśmiéchając się.
 — Czy potrzebuję tłumaczyć jaśniéj? To prawdziwe nieszczęście człowiek, jak wy, któremu na zdolnościach i na sprycie nie zbywa, któryby mógł być tak użytecznym... a jest tak tym nałogiem sparaliżowany.
 — Niech pan się nie żenuje, słucham cierpliwie, odezwał się Wytrychiewicz, poprawiając pióra.