Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Roboty i prace.djvu/264

 — Szczególny traf, rzekł, zmusza mnie być pani tak nieznośnym ciężarem. Płocki kazał mi przyjść na herbatę... gdybym był przewidział...
 — Gdybyś pan przewidział, że się sam na sam będziesz musiał zostać z nudną kuzynką, prawda? nie przyszedłbyś pan? uśmiéchając się, odezwała się Eulalija...
 — Przepraszam panią, ja właśnie sobą jéj zawadzać się obawiam...
 — Pan nie możesz mi być natrętnym i owszem..
 — To grzeczność pani.
 — Nie, to szczéra prawda...
 Spojrzała nań łagodnie, zamilkł.
 — Niechciała pani być w teatrze?
 — Nie byłam usposobioną, a jeśli mam prawdę powiedziéć, wolałam, ustępując mojego miejsca, uczynić tém przyjemność hrabiance Cecylii, którą to daleko więcéj bawi, niż mnie. Ja lubię spokój i ciszę...
 — Cóż? więc i wieś? spytał Piętka.
 — Sądzę, że onaby mi w istocie najlepiéj może przypadła do smaku, ale wychowałam się w mieście. Czasem tylko tęskniłam do wioski.
 — Ja także więcéj jestem mieszczaninem, rzekł Piętka, albo raczéj włóczęgą, który nigdy nie wié, gdzie go jutro losy zapędzą.
 — Z kimże jest inaczéj! szepnęła Eulalija.
 Przerywany rozmowy wątek z trudnością się na nowo zawiązywał, ale wejrzenia były czynne. Mówili sobie oczyma, co chcieli, nikt ich nie szpiegował. Powoli zawiązywał się stosunek coraz