Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Roboty i prace.djvu/323

 — Bardzom rad, że tu pana spotykam, pragnąłem się z nim widziéć.
 Werndorf odwrócił się żywo.
 — Czy mogę czém służyć hrabiemu?
 — A! nie idzie mi o nic więcéj tylkobym się rad dowiedział, jak się tam panu powiodło w podróży. Z czém pan powracasz?
 Werndorf zamilkł chwilę.
 — Prawie z niczém, rzekł cicho, miałem trochę przeszkód, nie wszystkie zwyciężyć się dały, lecz zdaje mi się, że się one usuną...
 Hrabia z mowy mógł zmiarkować, że sprawy nie poszły pomyślnie i że Werndorf nie bardzo się rad był tłumaczył, pokręcił swój papiérek, który w ręku trzymał, podniósł głowę i spytał odważnie.
 — Płocki podobno także jeździł? cóż on zrobił?
 — Nie wiem, sucho odparł Werndorf.
 — Więceście panowie nie spotkali się?
 — Nie! lakonicznie dodał bankier.
 Zamilkli, hrabia był widocznie zafrasowany.
 — Miał także plany i projekty, które usiłował przeprowadzić.
 — Być może, bąknął Werndorf, unikając obszerniejszych objaśnień.
 I znowu zamilkli.
 — Co to za szkoda, co za szkoda, odezwał się hrabia Adam, kładnąc rękę na kolanie Werndorfowi, żeśmy się tak rozpierzchli każdy z osobna, żeśmy sił naszych połączyć nie mogli.