Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Roboty i prace.djvu/346

rzyć, ażebyś rozporządzała sobą, nie poradziwszy się nawet opiekuna. To nie może być.
 Panna stała chwilę zamyślona.
 — O nikogo tu nie idzie, tylko o mnie, o moją przyszłość i szczęście. Pan Piętka podobał mi się, oświadczył... dałam mu słowo i dotrzymam go.
 — Bez mojego zezwolenia? to będzie trudno, odezwał się pan Julijusz.
 — Przepraszam szanownego opiekuna, odezwała się panna, niezmieszana bynajmniéj. Od Piętki o tém wiem, że sam mu moją rękę proponowałeś, zatém nie sądziłeś go niegodnym jéj.
 — Chociażby tak było! przerwał Płocki, poznawszy go lepiéj, mogłem zmienić zdanie.
 — Jakto? znałeś go od młodości i zdaniem waszém zachwiała potém jedna godzina?
 — Nie mam najmiejszego obowiązku tłumaczyć się z moich przekonań, rzekł Płocki widocznie rozdrażniony śmiałością kuzynki, zapowiadam tylko, że na to małżeństwo nie zezwolę...
 — A ja panu ręczę, że moją ręką nikt bezemnie nie rozporządzi, choćby był najprawniejszym opiekunem, odpowiedziała Eulalija.
 — Bardzo dobrze, tymczasem ja mam prawo oprzéć się i stawię veto.
 Panna Eulalija nie odpowiedziała nic.
 — Rozmowa więc skończona? odezwała się po chwili, mogę odejść?
 Zdziwiony i zmieszany tą obojętnością Płocki zagryzł usta.