Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 01.djvu/124

służyła miasto szlafroka narzucić na ramiona, gdy ów młodzieniec, chłopak jak malowany, wszedł z uśmiechem na ustach.
 — Pan Teodor Kunaszewski? zapytał.
 Jąkając się, rezydent odparł.
 — A.. jakże..
 Przybywający przysunął się bliżej..
 — Miło mi dziaduniowi dobrodziejowi się zaprezentować, Floryan Kunaszewski..
 Pan Teodor osłupiał i z ust wyrwało mu się niedorzeczne tylko.
 — Proszę!
 — Widocznie zrozumieć nie mógł, zkąd się mógł drugi Kunaszewski wziąć na świecie..
 — Ale — jakichże Kunaszewskich! począł po chwili strwożony, bo ja familii nie mam, linia pana, to jest nieboszczyka Narcyza, wygasła..
 — Właśnie, że nie, odpowiedział młodzieniec, bo ja jestem jego wnukiem, dodał przybyły..
 — W imię ojca i syna — zamruczał pan Teodor. Narcyz po śmierci pierwszej żony zdesperowany pojechał do nowicyatu i zakapturzył się, mówili mi, że życie w klasztorze skończył.
 — Jako żywo, rzekł młodzieniec, pojechał do nowicyatu to prawda, ale nie wstąpił; dostał się do Galicyi, ożenił powtóre, dorobił majątku, a syn jego Ferdynand, był moim ojcem.
 — Nie dając familii znać o sobie? zapytał pan Teodor, któremu się to w głowie nie mieściło.