Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 01.djvu/202

 Mówił Szelawski tak wesoło, tak był rzeźwy, że choroby mu wmawiać Lola nie śmiała.
 Zakręciła się niespokojna i pobiegła do męża, ale Radca właśnie był wyszedł i nie mógł powrócić, aż na obiad. Lola pobiegła spytać Justysi.
 — Co się stało? wyjeżdżacie? Był kto u was?
 — Nikogo, oprócz starego komornika — odparło, rumieniąc się dziewczę. O wyjeździe dopiero pani mi powiedziała przed chwilą
 — Zkądże tak nagłe postanowienie?
 — Nie wiem.
 — Nie domyślasz się!
 — Nie — wczoraj wieczorem jeszcze o tem mowy nie było..
 Rzecz zdawała się niepojętą pani Bronisławowej.
 — Nie przyszedł jaki list? pytała dalej.
 — Nie — poczta dziś nic nie przyniosła. Nie badając już więcej, pani Bronisławowa powróciła do dzieci. Jadwisię wyprawiła do babki, a sama czekała na męża, aby go przed obiadem zobaczyć i z nim się rozmówić.
 Pochwyciła go w progu niemal.
 — Wiesz nowinę — zawołała — postawili na swojem, rodzice we Wtorek wyjeżdżają.
 — Jak to może być?
 — Ale, tak jest, matka i ojciec mi oświadczyli stanowczo.