Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 02.djvu/126

powinno się na pewno liczyć tylko — na niewdzięczność. Ta nigdy nie zawiedzie.
 — Gdyby nie — konsyderacye familijne — że się nie chce odsłaniać tego przed ludźmi — dodał Radca — nie folgowałbym dłużej Julianowi!
 Gubić się dla jego pięknych oczów nie widzę racyi. Powiedz ojcu, niechże napisze do Juliana. Jedziesz na pewno.
 — Na pewno!
 — Dla dowiedzenia się o zdrowiu ojca? zapytał niedowierzająco Radca — hę? innych powodów nie masz?
 Rozśmiał się pan Kalikst.
 — A jakieżbym mógł mieć? niedostatecznem znajdziesz, iż się niepokoję o naszego staruszka?
 Radca zmilczał.
 — Kiedy powracasz? zapytał.
 — Za parę dni — nie bawię długo...
 — Bo — dokończył Bronisław, podając mu rękę na pożegnanie — bo, może ja w istocie będę cię musiał prosić o pomoc. Julian mi okrutnie interesa moje poplątał.
 Kalikst wyciągnął rękę, i nic nie odpowiadając — pożegnał brata.
 Wieczorem jechał do Wólki — mówiąc sobie w duchu.
 — Bronisław zachwiany! nie Julian winien temu — przespekulował się — stracił węch...
 W Wólce znalazł ten spokój wedle zegarka