Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 02.djvu/133

mieniać się tak przy nim. Nie będziecie go już długo mieli na tym świecie, i wy nim i on wami by się nacieszyć mógł...
 — A! Bóg da — ojciec zdrów — silny, sto lat będzie żył — odezwał się Mecenas. Jabym zresztą rad jak najczęściej tu być i siedzieć, ale moje obowiązki powołania.
 — Tem piękniej, że ofiarę dla niego czynisz... Długo zabawisz? spytał proboszcz.
 — Nie chcę się chwalić ofiarą, ani sobie przyznawać zasługi — po krótkiem zawahaniu się — rzekł Mecenas, — wolę wyznać prawdę. Ja tu przyjechałem...
 Proboszcz bystro mu w oczy spojrzał.
 — Z czemże?...
 — Drażliwa sprawa... Tęsknię za Justysią, mówił Kalikst, matka mi ją przyrzekła, mnie lata smutnie upływają w życiu tem kawalerskiem, człowiek starzeje, zamęcza się, nie ma celu... Chciałbym się corychlej ożenić z nią, — pragnąłem o tem pomówić z ojcem.
 Ks. Zaręba słuchał zimno...
 — A cóż Wólka pocznie bez Justysi? zapytał. Śmieszno powiedzieć, ale na tym wyrostku, na tej ledwie dorastającej dzieweczce wszystko tu spoczywa... Możesz że ty od ojca wymagać?
 Z pewnością odda ci ją, ale... może przypłacić życiem.
 — A! niechże Bóg broni! przerwał Kalikst.