Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 02.djvu/149

 Radca się namyślał...
 — Ale jestżeś pan pewny, że ta Justyna? przerwał.
 — Oto są daty metryki, które wypisałem, odezwał się Floryan... imię ojca, matki... Godziż się to?
 Leliwa Wolski słuchał.
 — Najkompletniej. Cóż się stało z tą sierotą? zapytał.
 — Wszystko opowiem, ale zabieram pana do siebie. Jestem tak uradowany, że tego wypowiedzieć nie umiem! wołał Floryan.
 Leliwa-Wolski już się zabierał wychodzić, szufladę zamykał, czapki szukał, gdy coś mu na myśl przyszło, — ostygł, zatrzymał się z przygotowaniami i nieśmiało wyjąknął.
 — Pewnie synowicą moja — będzie pomocy i opieki potrzebowała? hę? A ja z góry oświadczyć muszę, że jestem człowiek ubogi, domu nie mam, nieżonaty... na nic się jej przydać nie mogę.
 Kunaszewski pospieszył uspokoić.
 — Panna Justyna nie potrzebuje żadnej od pana pomocy — mogę o tem go zapewnić. Przyszłość ma zapewnioną, ale odzyskanie rodziny może dla niej być ważnem... Pomówiemy o tem.
 Uspokojony żywiej się już do wyjścia przysposabiał Radca, Kunaszewski niemal podskakiwał do góry z radości.