Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 02.djvu/179

 — Niebezpieczeństwa dotąd niema — odparł Frycz po namyśle, ale Sędzia jesteś chory i znużony. Staraj się uspokoić.
 Jeżeli co pilnego masz do uczynienia — a niezbyt utrudzającego — rób — może tosamo cię potrafi uspokoić...
 Sędzia popatrzył mu w oczy i nic nie odpowiedział.
 W godzinę potem kazał zawołać Bronisława.
 — Czuję się niedobrze, rzekł mu, osłabłem bardzo — dajcie znać o tem od siebie Julianowi na wszelki przypadek...
 Radca chciał zaprotestować.
 — Rób co ci mówię — przerwał Sędzia, nic nie zaszkodzi, że ja go zobaczę i powiem mu to, cobym rad wam po stokroć powtórzyć i wpoić w umysł i serca... Dajcie mu znać, żem chory...
 Około południa Frycz żądał posłańca i wysłał go do miasteczka, napisawszy kilka słów do młodego lekarza wojskowego, który się tam przy pułku znajdował. Żądał jego przybycia.
 Mecenas dowiedziawszy się o tem, przybiegł nastraszony.
 — Ojciec gorzej? zapytał.
 — Nie lepiej — rzekł Frycz zasępiony — obawiam się na noc gorączki.
 Stan chorego był dziwny jakiś, gdyż chwilami zdawał się lepiej, umysł był przytomny, mowa nie zdradzała gorączkowego usposobienia, — ale te