Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 02.djvu/211

 Ks. Zaręba o mil dwadzieścia dostał nową prebendę.
 W lat kilkanaście potem żaden z Szelawskich nie mógł się pochwalić ani dostatkiem, za którym tak gonili, ani szczęściem domowem. W długach, kłopotach, na los i ludzi narzekali.
 Najniżej, najsmutniej może upadł Radca, posiwiały przed czasem, przygarbiony, drżący, a pod wieczór nadto ożywiony sztucznie...
 Znalazł się on raz potem, niby przypadkowo na nowem probostwie u ks. Zaręby.
 Wuj nie mógł go poznać z początku, tak się wydawał straszliwie złamany, nagle zwiędły i przybity, — gdy na księdzu lata ubiegłe prawie żadnego nie pozostawiły śladu, tak się trzymał zdrowo i krzepko.
 Wpatrzywszy się dopiero w przybyłego, nagle wybuchnął ks. Zaręba.
 — Na Boga! To Bronisław!
 — A tak! tak, kochany wuju! ja to jestem... ale quantum mutatus ab illo.
 I uśmiechnął się boleśnie...
 — Chorowałem, dodał cicho głosem ochrypłym.
 Ks. Zaręba mało teraz wiedział o Szelawskich, bo oni się do niego nie zgłaszali, wiedząc, że po nim nic się spodziewać nie mogli.
 Po przywitaniu, śniadaniu, — zaczęła się rozmowa, rozpytywania o rodzinę, dzieci, żonę. Radca