Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/111

której się wydawał zawsze bardzo pięknym mężczyzną, teraz się jeszcze zdał przystojniejszym.
 — Byłeś pan w Paryżu? — zapytała naiwnie.
 — Dotąd nie — rzekł Erazm, chociaż ciekawy-bym był go zobaczyć.
 — Spodziewam się — Vous n’ étes pas degouté! a ja chciałabym do niego powrócić.
 — Pani już dawno bawi w naszym kraju?
 — Nie liczę lat, ale mi się wiekami wydały.
 — To niepochlebnie dla nas, a szczególnie dla domu, w którym pani zostaje.
 Pochwycona tak Francuzka, zagryzła usta, zerknęła ku przodem idącej pannie, czy jej nie usłyszała, i odpowiedziała z innej beczki.
 — A propos: pan wszak jesteś synem naszego najbliższego sąsiada? Dlaczego się panowie zabijacie i kłócicie?
 — Ja, nie — odparł Erazm.
 — A ojciec pański?
 — To do mnie nie należy.
 — To-bo okrutnie rzecz nudna, taka zwada sąsiedzka?
 — Nie przeczę.
 — I pan-byś jej zaniechał?
 — Pani — ja zależę od ojca, a to, co on czyni, do mojego sądu nie należy.
 Francuzka spojrzała uważnie, i dała znak głową, że go zrozumiała. W tem nareszcie odbito, i pan