Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/147

 Czemeryński ramiona podniósł, głowę zadarł, w bok się jedną ręką wziął, sparł na kiju i nie ruszał z miejsca.
 Strukczaszyc, jakby się go uwziął przedrzeźniać, prawie podobną, ale butniejszą jeszcze, przybrał postawę; obu im usta drgały, a oczy ciskały pioruny. Na laskach oparte ręce konwulsyjnie dygotały.
 Parę minut upłynęło w tem przykrem położeniu.
 — Gdy się zawrócę — myślał Czemeryński, będzie sądził, że się go boję i uciekam.
 — Nie ustąpię kroku! — mówił w duchu Strukczaszyc. — Stójmy kto kogo przestoi!
 Czemeryński sapał. Hojski poświstywał.
 — A długoż-to tego będzie! — hę! — krzyknął nareszcie unosząc się sędzia. — Ja tu jestem na moim gruncie.
 — Ta! ta! ta! a ja na publicznym gościńcu — rozśmiał się Hojski.
 — Myślisz, że ja się ciebie zlęknę? — zawołał sędzia.
 — Sądzisz, że ja się ciebie boję? hę? — rzekł flegmatycznie Strukczaszyc.
 — Coś-to ty mi za jeden?
 — A ty?
 Rzucili na się oczyma, jakby się pozjadać chcieli.
 — Patrzcie go! tyka! tyka! — zawołał Czeme-