Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/169

przebąknął komornik — ale, proszę jaśnie pana, świat na tem stoi.
 — Niechże taki świat, wszyscy razem porwą! — krzyknął sędzia — to abominacya!
 W czasie tej rozmowy niewiele miało wagi to, co mówił komornik; lecz wpatrzywszy się w jego umyślnie na niewinno-głupowatą przerobioną twarz, można było poznać, że pilno badał sędziego, i do głębi go usiłował przeniknąć. Nie uszedł mu żaden ruch, drgnięcie, skinienie; zdawał się sobie notować wszystkie oznaki niecierpliwości, niepokoju, trwogi.
 — Mam go już tu! — na gardło wskazując, odezwał się Czemeryński, który padł na krzesło. — Mam go tu! Dnia ani nocy spokojnej od niego. Żmija zajadła, pełza, sunie się niewidocznie, ryje podemną, ten łotr niegodziwy. Nie zaręczyłbym, że i to wypowiedzenie jego sztuka! Grosza-bym nie dał za to! To do niego podobne. To mi nim pachnie. Popatrzał na komornika, który ani potwierdzał ni przeczył.
 — Hm? a ty co sądzisz? — spytał.
 — A cóż ja wiedzieć mogę? — odezwał się z naiwnością Kaczor.
 — Mógłbyś to spenetrować, kiedy tam bywasz — dodał sędzia.
 — Do czegóż się to zda, choćbym i spenetrował! westchnął komornik.