Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/186

 Siostrzeniec pobladł i drgnął: wiec czuł się winnym — nie umiał nawet naprędce odpowiedzieć.
 — Mów — co to za rękawiczka?
 Chociaż Erazm miał dawno ochotę przyznać się do wszystkiego przed najlepszą z ciotek, ale zaskoczony tak, zląkł się i zaniemiał.
 — Ale, powiedz-że mi! ja cię nie wydam! Ty się kochasz?
 — Moja ciociu? a gdyby tak było? czy to tak wielki grzech?
 — Spodziewam się, że nie w żadnej mężatce.
 — A, niech Bóg uchowa! — podchwycił Erazm.
 — Któż to jest?
 — Nie mogę jeszcze cioci powiedzieć — odezwał się siostrzeniec — zaręczam tylko, że panna, że to anioł! że....
 Panna Blandyna niecierpliwie rękami strzepnęła.
 — Jak się kochacie, to wam wszystkie anioły! — wyrwało się jej mimowolnie.
 — Cóż będzie z ojcem? — spytała żywo.
 — Z ojcem — a ja nie wiem.
 — Jeżeli spyta?
 — Ja ojcu nie mogę nic powiedzieć.
 — A to pięknie! Kochasz się! Anioł! chcesz się żenić i nie śmiesz powiedzieć ojcu! Panna na niezabudź daje rękawiczki.
 No — to cóż z tego będzie?