Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/254

żono tak, że się samnasam został z Leonillą. Panna może się nawet domyślała czegoś, nie skarżyła się jednak i nie uciekała.
 — Moje ty najdroższe dziecko — począł ściskając ją ojciec, ty wiesz jak ja cię kocham, jak twojego szczęścia pragnę?
 — Wiem, mój drogi tatku! — no o cóż to idzie, bo coś bardzo poczynasz seryo!
 — Sprawa też seryo — rzekł sędzia: — Wiesz co mnie zdrowia i życia kosztują ci Hojscy — zbójcy i ujadacze. Strukczaszyc mi na karku siedzi, grożąc zabraniem trzech wiosek. Pieniędzy nie mam; on długi nabywa: wypędzi mnie z torbami.
 Leonilla słuchała, nieokazując wzruszenia.
 — Ty jedna, poczciwe moje dobre, kochane dziecię, ocalić mnie możesz!
 — Ja? — szepnęła cicho córka.
 — No — ty — ty — rzekł śpiesznie Czemeryński. — P. Lejtnant Vogt oświadcza się natarczywie o rękę twoją, gotów oczyścić majątek. Szaleje, kocha cię.
 — A ja go cierpieć nie mogę — odezwała się Leonilla.
 Odpowiedź była tak straszliwie stanowczą, że Czemeryński ręce załamał.
 — Ja go cierpieć nie mogę! — powtórzyła. — Więc, czy tatko woli mnie stracić czy dwie wioski?
 Pytanie to usłyszawszy, osłupiał sędzia.