Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/287

two położywszy na stoliku, siedział, wrąc w sobie i usiłując się uśmieszyć napróżno.
 Upłynęło czasu dosyć, godzina może; a sędzia, przechodząc w myśli całe życie i losy swoje, co go spotykało, co przecierpiał, coraz mocniej się rozgorączkowywał. Zmierzchać się zaczynało, gdy służący otworzył drzwi.
 — Pan komornik przyjechał — rzekł.
 Czemeryński wstał, jakby go co rzuciło. Zawołał sługę i pocichu mu dał dyspozycyę.
 — Rozumiesz? — spytał.
 — Rozumiem.
 — Prosić pana komornika.
 Oczekując nań siadł w krześle.
 — A to dzień feralny! — rzekł do siebie.
 Kaczor z miną pokorną wsunął się do kancellaryi.
 — Nogi całuję, jaśnie wielmożnego sędziego.
 — Hm! dawnośmy się nie widzieli. Cóż porabiasz?
 — Zwyczajnie, biedę klepię — rzekł Kaczor.
 — Cóż słychać w Sierhinie?
 — Tak dalece nie wiem.
 — Tu się nieco zakrztusił Kaczor i zakaszlał.
 Sędzia powoli wstał z krzesła i papier leżący przed sobą schował za suknię. Nie uszło to baczności Kaczora.
 Gospodarz poszedł ku oknu.
 — Co tam na dworze? wieczór piękny?