Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/288

 — Niczego — potwierdził komornik.
 — To możebyśmy się przeszli? zagaił Czemeryński, bo mam do pomówienia z acanem.
 — Jak pan każe.
 Wdziawszy czapkę, Czemeryński kij wziął z kąta i poszedł przodem. W dziedzińcu cicho było i pusto; gromadka ludzi tylko stała, jakby oczekując u lamusa, pod przewodnictwem Brackiego. Byli to dworacy, fornale i służba różna: jeden z nich ostentacyjnie na ramieniu trzymał kobierczyk. Bracki miał w reku godło swych funkcyj — bizun.
 Widok tych przygotowań tajemniczych dziwne uczynił wrażenie na komorniku. Nogi krzywe zgięły się pod nim mocniej jeszcze, odmawiając posługi.
 Czemeryński kroczył wprost ku lamusowi; widząc, że Kaczor wlecze się powoli, odwrócił się ku niemu.
 Komornik nieco przyśpieszył kroku. Robiło mu się mdło.
 Wtem sędzia przywołał pisarza.
 — Bracki! chodź-no pan tu. Odczytaj to pismo komornikowi. Potem weź pan — już wiesz co masz czynić.
 — Tak jest, jaśnie panie!
 — Dobranoc — kiwnąwszy głową, zakończył sędzia i z powagą zwrócił się z powrotem ku dworowi.