Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/289

 Przez chwilę słychać było jakąś wrzawę, około lamusa, potem śmiechy gawiedzi, lecz wkrótce wszystko ucichło. Za wyspą zaturkotał wózek.
 Sędzia siadał do wieczerzy, gdy wszedł Bracki.
 — A co tam? — zapytał.
 — Wedle rozkazania, jaśnie pana — rzekł pisarz.
 — Napij się asan kieliszek wódki.
 Tak dzień ten pamiętny zakończył się w Łopatyczach. Skutki jego nie ograniczyły się wszakże na dniu jednym. Czemeryński, wzburzony, poszedł do łóżka, niespokojnie spał, wstał gniewny. Ludzie w ganku mówili, że do jaśnie pana ani się zbliżać.
 Późno już w nocy tego dnia, gdy Strukczaszyc pacierze, chodząc, odmawiał jeszcze, zaturkotało. Domyślił się zaraz, że Kaczor musiał z Łopatycz powrócić. — Czekał nań czekał, pół godziny, trzy kwadranse, a niewidząc przybywającego, chłopca zawołał:
 — Komornik przyjechał?
 — A jest, proszę pana.
 — Cóż? gdzie u licha?
 — Położył się zaraz, powiada, że go febra trzęsie!
 — Co? febra? Hm.
 Strukczaszyc dokończył pacierza i poszedł sam na folwark do komornika.
 Świeca już była zgaszona.
 — Śpisz? — zapytał Hojski.