Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Słomiany król.djvu/26

 — Pasza zła! — zamruczał wreszcie poczynając rozmowę chłopak.
 — Ta! dla koni — odrzekł Sobek — a dla nas jest jej poddostatkiem.
 — Cóżeś to ty głodny? — zaśmiał się.
 — Ja nie! ano mi szkap szkoda.
 — Licho ich nie pobierze. Darmoć one przyszły, bośmy je po dworzch zganiali, choćby który i zdechł! — mówił Sobek spokojnie.
 — Na, na, — mruknął parobczak — jużby dosyć tej włóczęgi... Dwór się na okolicę pono i jeden nie ostał, ani klasztór, ani kościelisko, a za chatą tęskno...
 — Hę? cóżeś to w niej zostawił? — dziewczynę?
 — A pewnie, jak nie dwie! — odparł parobczak i obrócił się głową ku obozowisku.
 — Toć już pewno wrócimy teraz, kiedy nie ma co dalej robić, bo nic nie zostało! — a i mnie do chałupy markotno — rzekł Sobek.
 — Zjesz licha! — rzekł pastuch. — Zostało Horodyszcze Olszowe! Władyki się na nim zamknęły, z któremi skarby są wielkie i dziewuch siła, a tych ani dostać.
 — Gdzie? jakie Olszowe Horodyszcze? — wtrącił stary — jam nie słyszał.
 — Boś stary i głuchy! — śmiał się parobczak — a gdzieżeś był gdy my tam chodzili?
 — Ja? — odparł Sobek — jam trzodę pasł, niewiem nic.
 — Toć tam ludzi nam nabito i musielim precz odejść — ale ich głodem weźmiemy!
 To mówiąc, pastuch świstać począł i do rozmowy nie miał ochoty.
 Sobkowi też wić się rwała, klął wołając, że po lepszą łozę musi iść.
 Nikt nań nie zważał. Powlókł się w gąszcze