Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sceny sejmowe.djvu/149

 — Na wypadek — rzekł — może macie co do powiedzenia, do polecenia.
 Krasnodębski schylił mu się do ucha....
 — Niech Zajączek i Kościuszko nie zwłóczą.... Jeśli będą czekali, aż kraj się przygotuje, to potrwa ruski miesiąc....
 Gdy się rąbanina i pukanina pocznie — jakoś to będzie. Ludzie się pobudzą....
 Zaczęli rozmawiać po cichu....
 Ten i ów wpadał z kondolencyjném zapytaniem, gromadnie robiło się we dworku. Porucznik nie chcąc być widzianym wysunął się.
 Radzono różnie... gwar się wszczął jak w Izbie... aż kapitan nadszedł do oficera i gości kazał wyprosić. Z kolei płacząc, żegnali się w milczeniu. Krasnodębski ciągle wesół, dodając drugim serca. Mikorski zamyślony i drzący....
 Około południa przyszła wcale niespodziana wizyta.... Karetka zatrzymała się przed dworkiem.... Oficer wybiegł, aby zapobiedz wnijściu gościa, gdy w progu ukazał się z wygoloną bladą twarzą i lisiém spojrzeniem Boskamp, pokazując mu kartkę do przepuszczenia.
 Wszedł z niezmierną grzecznością.
 — Jakże mi przykro, że w chwili tak bolesnéj — począł mówić.
 — To już wiemy, przerwał Krasnodębski — i za kondolencyą — ściskam stopki, czy interes jaki?
 — Przybywam od p. Pułaskiego, który mnie prosił, przewidując, że panowie mogą być do podróży nie przygotowani, ażebym im w sposobie pożyczki przywiózł mały zasiłek.
 Zachnął się Krasnodębski i usta mu się nadęły.
 — Najniższy sługa p. Pułaskiego, rzekł, jego pieniędzy nie potrzebuję....
 Mikorski powtórzył — I ja téż....
 Boskamp się zmięszał. — Przecież w tém dobra była intencya....
 — Jak najlepsza — rzekł Krasnodębski — ale nam złoto p. Pułaskiego, wiadomego pochodzenia — nie smakuje....