Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sceny sejmowe.djvu/164

nierz a ja — co? nieznane ziarnko piasku na brzegu morza... nic więcéj...
 — Jabym cię chciał wyrwać z tego domu, dodał porucznik.
 Justyna uśmiechnęła się gorzko.
 — A! ja się wyrwę, wyrwę... bo mi ten pobyt nieznośny. Muszę...
 Zaczęła chodzić zamyślona...
 — Bądź co bądź — dodała drzącym głosem, wyciągając ręce do brata — ty mi przebaczysz... prawda?
 — Cóż ja ci mogę mieć do przebaczenia?...
 Zarumieniło się dziewczę...
 — Któż bez winy, szepnęła. Ja ciebie mam na całym świecie jednego... ty... o mnie nie zapomnisz. Ty — bronić będziesz Justyny...
 Mowa ta była niezrozumiałą dla porucznika, ale go niespokojnym uczyniła.
 — Wytłumaczże mi się jaśniéj — rzekł — jesteś tak zagadkową...
 — A! to ci się kiedyś wytłumaczy — dodała Justyna. Nie ma nic! nie mówmy...
 Nie jedziesz jutro jeszcze? spytała.
 — Żądałaś odemnie, abym się wstrzymał!
 — Prawda... dzień... dwa — nie dłużéj. Przez ten czas coś się zrobi... bo ja... zostać w tym domu nie chcę.
 Zaczęli mówić o wspomnieniach dziecinnych, o matce... o pierwszych latach młodości, o sieroctwie swém i odbiegli od smutnéj teraźniejszości do smutniejszéj może, ale już uświęconéj śmiercią przeszłości.
 Zapomnieli się oboje... siedzieli długo...
 Justyna zdawała uspokajać. Nareszcie porucznik odchodzić musiał i zaczął ją żegnać — wstrzymała go namiętnie, ściskała i płakała.
 — Ależ się przecież zobaczymy jeszcze... zawołał porucznik.
 I wyszedł z pokoju. Justyna zamknęła się po wyjściu jego, spojrzała na zegar i zaczęła się ubierać żywo. Gorączka, która ją odstąpiła na chwilę, wracała... Machinalnie, nie myśląc, ubrała się w suknią czarną, zaczesała włosy... poszła spojrzeć do źwiercia-