Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sceny sejmowe.djvu/166

ślicznie, kunsztownie prawdziwie wykonany stryczek! Ja nie wiem, czy sułtan wezyrom skazanym piękniejsze posyłać może.
 I rozśmiał się ruszając ramionami. Justyna drżąca ustąpiła do onka.
 Szambelan ręce załamał, Kastaliński się śmiał.
 — To łotry, Polaki! zawołał, to koncepta!!
 — Taka to wdzięczność za trudy nasze i znoje! począł Ankwicz. A przemawiałem przecie wczoraj i pozawczoraj tak patetycznie o ucisku, że ani Szydłowski ani Ciemniewski lepiéjby nie potrafił. Kimbar mi podał rękę.
 Wszyscy milczeli, piękna Milusia podniosła rączkę białą ściśniętą w kułaczek, podobny do bułki pszennéj.
 — A! to waryaty! to szaleńcy! to ludzie, którzy swojego ani cudzego życia za nic nie mają. O mały włos... chodziło, żeby Rautenfeld nie wyszedł i nie dał znaku... jakby palnęli z armat do sali.
 Zakryła sobie oczy, a Kastaliński się śmiać począł...
 — Na honor! zawołał, armaty nie były nabite, tylko lonty pozapalane.
 — A kto ich tam wie? westchnęła szambelanowa. Szambelan zbladł i poprawił peruki.
 Dziękował Bogu, że wczoraj się tam nie znajdował, bo ze słabém swém zdrowiem za przyzwoite znalezienie się ręczyćby był nie mógł.
 Ankwicz korzystając z tego, że pułkownik uspokajał gospodarzy oboje — zbliżył się do panny Justyny i szepnął jéj poufalsze powitanie.
 Odwróciła twarz od okna...
 — Masz pan powóz? zapytała.
 — Stoi przed domem.
 — Ja koniecznie pomówić muszę... Znajdziesz mnie w swojéj karecie.
 I domówiwszy tych słów, nie czekając odpowiedzi, zakręciła się po salonie... jakby szukała czegoś — i wyszła...
 Szambelanowa poprowadziła za nią oczyma...
 — Pułkowniku, szepnęła do Kastalińskiego, baw