Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sceny sejmowe.djvu/35

bie starego francuzkiego markiza, który choruje na cnotę... który jest niezmiernie miły a zimny jak stal, który nikomu nie powie niegrzeczności, ale rodzonemu bratu głowę zetnie, gdy mu to będzie potrzebne.... Zręczny, milczący, zapięty, tajemniczy, a w towarzystwie najmilszy z ludzi. Lubi pasyami kwiaty, kocha się w muzyce, gotów jedne wąchać, drugiéj słuchać dzień cały... a to mu nie przeszkodzi kazać do nas kartaczami strzelać, jeżeli mu nie będziemy posłuszni. Sentymentalna gilotyna!!
 — A! jakżeś go odmalował! zawołała szambelanowa....
 — Staruszek, w którym się przecie kochać będziecie... ale który nas zdusi, złamie i zmiesi na ciasto. Voila!
 Ankwicz zamilkł i dodał po chwili: — Ja go admiruję — typ d’un homme d’Etat et du meilleur monde.
 — Nie żonaty? spytała pani.
 — Wdowiec... czuły ojciec, codzień pisuje do córek.
 — Któż jest więcéj?
 — Jenerał Dunin — prosty jenerał i nic więcéj.
 — A daléj.
 — Świetny, młody, rozpuszczony... rozmarzony książę Cecjanow....
 Daléj liczył Ankwicz po Rautenfeldzie innych pomniejszych wojskowych.... Szambelanowa słuchała z wielką uwagą....
 — Któż z królem? zapytała.
 — Wszyscy co zawsze — mówił Ankwicz, Kicki, Diak (Dziekoński), Chreptowicz, ale ten do Karlsbadu wyjedzie, Tyszkiewicz, którego wybierzem marszałkiem od Litwy.
 — A z kobiet?
 — Pani Krakowska nie uchronna... pani Mniszchowa nie unikniona, pani Tyszkiewiczowa nie zbędna.
 — I Grabowska?
 — O nie! Markiza Lullie... uśmiechnął się i mrugnął Ankwicz.
 — Coś o niéj zasłyszałam, ale głucho.