Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sceny sejmowe.djvu/43

Jakże nie mam być zły... taki gapimucha będzie orderem na brzuchu mi imponował...
 Ankwicz się zaczął śmiać — szambelan się zerwał z krzesła, ale żona dała mu znak, aby siadł, co téż dopełnił. — Rotmistrz burczał niepowstrzymany.
 Panna Justyna z oczyma spuszczonemi siedziała jak wiśnia czerwona i drzała.
 Wiedziała piękna Milusia, że tu jakiegoś heroicznego należało użyć środka, skinęła na brata, który, stołek obaliwszy, przybiegł do niéj.
 — Słuchaj, nie rób mnie i domowi wstydu, weź karafkę ratafii, idź do swojéj stancyi, ale, jeśli mi się pokażesz przed wyjazdem Ankwicza, daję ci słowo — na cienie ojca i matki...
 Tu mu się nachyliła do ucha i resztę szepnęła cicho.
 Rotmistrz się skłonił.
 — Przepraszam szanowne towarzystwo, gwałtownego dostałem bólu zębów... muszę iść na ustęp. Więc — dobréj nocy.
 Ankwicz się nieco podniósł.
 — Ale nieoszacowany! zawołał.
 Milusia rozchmurzyła się... szambelan odetchnął swobodnie.
 Reszta wieczerzy upłynęła spokojnie.... Ankwicz opowiadał znowu, zaręczał za teatr francuzki, z Petersburga obiecywali przybyć włoscy muzykanci. Hrabina Camelli miała zachwycać swym głosem. Oczekiwano improwizatora z Neapolu, którego nuncyusz protegował. Na Horodnicy salę Sievers do balów przygotował już wcześnie, oprócz tego mieli występować marszałkowie sejmowi pp. Pułaski, Kossakowscy.
 Spodziewano się Zubowa.
 Najświetniejsze były zabaw i rozrywek widoki.
 Gdy po wieczerzy wyjeżdżał Ankwicz, z oficyny wyszedł rotmistrz, ręce złożył w trąbę i z całéj siły krzyknął:
 — Hurra!!
 Posłano na folwark po stróżów dla perswazyi, bo był już zupełnie pijany i szwagra przezywał wyra-