Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sceny sejmowe.djvu/90

 Friese spojrzał na stojącego Ryxa, do ucha się pochylił i szepnął.
 — N. panie — trzeba ten opór zahamować! Robię co mogę, ale Sievers jest rozdrażniony. Lękam się... ostateczności.
 — Ale cóż ja mogę? szepnął król.
 — Sievers utrzymuje, że wiele.
 — Dobranoc... wyciągając rękę odezwał się Stanisław — dobranoc...
 Friese widocznie nie zadowolniony z odprawy, schylił się ceremonialnie do ręki króla, ukłonił i wyszedł. Ryx za nim oczyma powiódł i ramionami ruszył nieznacznie.
 Żywo odwrócił król głowę ku drzwiom i kiwnął na Ryxa.
 — Podaj mi szkatułkę z klejnotami! zawołał — proszę cię.
 — Jakto — teraz?
 — Zaraz — proszę cię — odparł król, tę, którą odesłano z Warszawy — wiesz...
 Starosta piaseczyński wyszedł szybko do drugiego pokoju i wrócił niosąc dębową skrzyneczkę na dwa zamki zamkniętą, którą przed królem na stole postawił.
 Dobył pęk kluczyków, odemknął i stanął z boku. Oczy Stanisława Augusta padły na wnętrze szkatułki. Były to klejnoty na sejmie czteroletnim na wojsko ofiarowane, które Targowica zabrała a Sievers mu je powrócił. Z nich już raz król chciał ofiarę złożyć córkom ambasadora, którą odrzucono ze wzgardą. Wnętrze przedstawiało widok niepozorny, pozawijane w kawałki papieru, leżały zmięszane w niéj, kamienie kosztowne nieoprawne, naszyjniki staroświeckie, pierścienie, kolczyki... Z jakim smutkiem popatrzał król na te szczątki przypominające mu lepsze czasy. Ryx téż spojrzał chmurny założywszy ręce na piersi. Ubogiemu panu zostało tylko to jeszcze.
 Gorączkowo król szukać zaczął i przerzucać, kilka kamieni wypadło na ziemię, które Ryx podnosić musiał...
 Król dobył pierścień z wielkim smaragdem pięknego blasku, włożył go na palec i przypatrzył mu