Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sekret pana Czuryły.djvu/122

Szczepanowa chodziła z wypalonemi na twarzy rumieńcami, od pół godziny po ganku, nadjechała bryczka, wyskoczył z niej mąż, uściskał ją serdecznie i wesoło, a że już Jarmużka stał prosząc do starszego pana — poszli więc razem do niecierpliwego staruszka.
 W milczeniu, z natężoną ciekawością, z oczyma wlepionemi, gotowali się wszyscy słuchać opowiadania.
 Pan Szczepan, leniwy we wszystkiem, daru wielkiego nie miał, gdy mu co opisywać przyszło; musiano mu dopomagać.
 — Gadaj-że, zlituj się! jak ją znalazłeś?
 — Jak wygląda?
 — Jak cię przyjęła?
 Zasypano go pytaniami.
 Szczepan trochę był zmięszany widocznie, od czego miał począć.
 — A! no — rzekł — znać, że była piękną, bo jeszcze i dziś napodziw młodo na swe lata wygląda. Męzkie ma obyczaje, śmiała — widać do rozkazywania przywykła, ale światem i ludźmi i wszystkiem znudzona, sama nie wie czem się zabawić, rozerwać, aby, jak mówi, o biedzie zapomnieć.
 — O jakiej biedzie? — wtrącił stary.
 — Znać mąż jej dokuczył, gdy aż tu od niego uciekła. Powiedziała mi, że chce tu pozostać. Pytała mnie o sąsiedztwo — o polowanie.
 — Jakto — o polowanie! — razem zawołał stary i p. Szczepanowa.
 — Myśliwa jest i jeździ widać na łowy.
 — Tam, do stu katów! Jeszcze czego nie stało? przerwał Podkomorzy — ale asindziej-że mi opisz, jak wygląda?