Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sekret pana Czuryły.djvu/126

wie — ale u nas w kraju więcej wymagać pono się nie godzi. Dobry i dach cały nad głową.
 Byłam na to przygotowaną.
 — Mogę poświadczyć, że p. Hałandzicz, gorliwie czynił co mógł.
 — Miałam tego dowody, na przyjęcie mi smółką wykadził! — dodała wojewodzina.
 Odwróciła się do p. Szczepana.
 — Jesteś pan myśliwy?
 — Bardzo mało — odparł zapytany.
 — Niech się państwo ze mnie nie śmieją, ja z nudów, lubię polowanie. Jestto zabawa dla kobiety nie bardzo — mówią — przyzwoita. Ale — co mi tam!
 Patrzyła chwilę na starego Podkomorzego, który słuchał tak ciekawie, że ust zapomniał zamknąć.
 — Całe życie — dodała — lubiłam bardzo swobodę, powinnam się była urodzić mężczyzną.
 Wszak p. Podkomorzy musiałeś słyszeć o mojem życiu? Ciekawa to historya.
 I nie czekając odpowiedzi, z obojętnością na wrażenie, jakie uczynić mogła, ciągnęła dalej:
 — Pierwszego męża dał mi nieboszczyk-papa na to, ażebym się z nim rozwiodła. Był to mąż dla proporcyi.
 Pani Szczepanowa spusciła oczy.
 — Drugiego ja sama wykradłam u jego matki, i za to mnie Pan Bóg skarał. Ten drugi tak był kubek w kubek do mnie podobnym, że nie mogliśmy się z nim zgodzić na żaden sposób. On chciał żebym ja go słuchała, ja go zmuszałam, żeby on mi był posłusznym; on był samowolny, i ja także. Kochaliśmy się z początku niezmiernie, a potem kłócili nazabój. Było to bardzo pocieszne dla patrzących zboku — ale dla mnie nieznośne. Pocałowałam