Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sekret pana Czuryły.djvu/133

na swoje ramiona brać odpowiedzialność taką? na co? po co? gdzie? jak? dlaczego?
 Czuryło zmilkł trochę.
 — Hm — albo-to ludzie ludziom nie powinni pomagać?
 — Aleś ty jej w życiu nie widział?
 — Pan Podkomorzy przecię mówi, że litość go brała?
 — Brała — to pewnie — a no, od litości do takiej ofiary jak asindzieja, za cudze grzechy — daleko.
 Po krótkiem milczeniu, zaintrygowany wielce Podkomorzy spytał:
 — Proszę-ż cię — Czuryło — mówiłeś o człowieku? kogo miałeś na myśli?
 Zapytanie pozostało bez odpowiedzi, musiał je nawet powtórzyć drugi raz Podkomorzy — aż dopiero, odwróciwszy się doń i zbliżając do krzesła — rzekł Czuryło niby żartobliwie:
 — Po co tu panu znać człowieka? Zna pan mnie — ja za nim stoję i za kark go trzymam. Jak się Podkomorzemu zdaje — czy ja mogę zasłużyć na wiarę?
 — Ale tybyś się zamęczył! — krzyknął Podkomorzy — toć to gorzej niż pług ciągnąć po kamieniach. Sam, powiadasz, że nie chcesz być na widoku.
 — Niech Bóg broni.
 — A no widzisz, i myślisz że człowieka sobie dobrawszy na cieniaka, dasz mu rady! To ci się jak węgorz będzie z rąk wyślizgał.
 Czuryło nie nalegał — Podkomorzy też zwrócił na co innego rozmowę, bo miał o czem rozprawiać. Dopiero, gdy sobie dobranoc dali i rozstali się, a stary w głowie wszystkie dnia wypadki nanowo zaczął przechodzić, uderzyło go to mocno, że się