Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sekret pana Czuryły.djvu/135

zdał, strasznie miękko idzie. Ekonom fafuła, a pan Szczepan nie bierze do serca. Nie słyszałeś tam co?
 — Tak dalece nic nowego.
 — Wrócił ks. Woroszyło?
 — Zdaje się, bom jego konie widział, gdy je poić prowadzili.
 — A p. Szczepan? — w polu?
 — Zdaje mi się, że jeszcze w domu.
 — A! widzisz! a nie mówiłem. Zdaje na ekonoma. Zasypia na dzień, i przez to się nawet roztył bez pory, a to źle dla niego. Bieda!
 Ledwie się trochę przerwał wątek, gdy Czuryło, wtrącił.
 — Wie p. Podkomorzy, ja mam już człowieka, którego pan może śmiało polecić p. Wojewodzinie.
 Usłyszawszy to, Podkomorzy się aż rzucił w krześle i palnął szeroką dłonią o poręcz.
 — Cóż ty znowu tak się gorącujesz!
 Czuryło zmilkł i siadł. — Tymczasem Podkomorzego znowu brała ciekawość, co to mógł być za człowiek?
 — A kogożeś to chciał rekomendować?
 — Kiedy p. Podkomorzy w to się nie myśli wdawać?
 — Pewnie, że bez potrzeby nie życzyłbym sobie — ale — diskursywe — kogoż miałeś na myśli?
 Rezydent jakoś nie miał ochoty wielkiej do rozmowy; długo kazał na odpowiedź czekać.
 — A młody Woroszyło! synowiec proboszcza! — rzekł. — Gospodarz dobry i jurysta niepośledni, a, co się tyczy charakteru, dosyć powiedzieć, że go stryj wychował.
 Zdumiał się stary.
 — Masz asindziej racyę! Człek doskonały, a no —