Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sekret pana Czuryły.djvu/45

 — Co zwykle! jakieś dziwactwo! — rzekł mąż.
 Gdy się to działo we dworze, Czuryło na młodym dereszu wyjechał tyłami za stajnię, postał na drodze jakby rozmyślając chwilę i puścił się do plebanii. Kościół parafialny i dom proboszcza nieopodal był od dworu. Na plebanii się świeciło.
 Zastał ks. Woroszyłę chodzącego po izbie z brewiarzem w ręku.
 — Niech będzie pochwalony.
 Proboszcz ręką machnął, dając znać, że wprzódy modlitwę skończyć musi, jakoż poszeptał chwilę, przeżegnał się i dopiero odpowiedziawszy na pozdrowienie, poszedł uściskać Czuryłę.
 — Cóż to tak późno, kochanku? — spytał — czy uchowaj Boże, nie zaszło co we dworze? Tylkoco widziałem się na drodze z p. Szczepanem.
 — We dworze nie ma nic, wszystko postaremu.
 — Ale, ba — nie koniecznie, rozśmiał się ks. Woroszyło — p. Szczepan jechał z wielką wiadomością! Świat do góry nogami. Dygnitarz i książe chce odwiedzić Kurzeliszki. Stary Podkomorzy bodaj tego honoru, biedaczek, nie odchorował.
 Skrzywił się Czuryło.
 — Ja tu właśnie do was, mój ojcze, po drodze wstąpiłem z proźbą, z tego powodu. Oto w takiej chwili, gdy możebym Podkomorstwu mógł być potrzebnym, muszę jechać! Stary się na mnie pogniewał trochę — a ja — muszę jechać! powtórzył Czuryło.
 — A cóż ci to znowu jest — i co znaczy to — muszę jechać? — zapytał ks. Woroszyło.
 Czuryło spuścił oczy — westchnął.
 — Cóż to za paroksyzm znowu! powtórzył ksiądz.
 — Sądźcie mnie jak chcecie — rzekł Strukczaszyc,