Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Serce i ręka.djvu/124

 — Będę waćpanu osobno za to wdzięczna! proszę mi kupić dwa bilety koniecznie...
 — A dla pana barona? spytał pełen ortodoksyi kelner.
 Hrabina parsknęła mu w oczy.
 — Pan baron, jeśli zechce, sam się sobie o bilet postara... Allez donc...
 Kelner pobiegł. Olimpia nie sprzeciwiała się. Szafrańska tylko słysząc o koncercie załamała ręce...
 — A toż trzeba będzie fryzyera i toalety jak na bal... taki koncert!.. zawołała.
 — Postarasz się więc o fryzyera, a toaletę wybiorę ja... Gdyby jeszcze Olimpia pozwoliła mi un soupçon de rouge...
 — Nie! tego nie chcę...
 — Ale mączki...
 — Ani téj... będę jak mnie Bóg stworzył.
 — Zawsze piękną być musisz... a! któż wie? masz może słuszność, ze swą bladością będziesz oryginalną.
 W godzinę potém dwie przyjaciołki już się kierowały ku jezioru, gdzie na nie wielka najęta łódź czekała. Klara prosiła o pozwolenie, na ten jeden raz, zabrania owdowiałéj miss Draper. Wszystkie trzy wymknęły się z hotelu, sądząc, że na nie nikt nie uważał. W pięć minut potém wpadł baron Zygmunt do Szafrańskiéj, która nad porozrzucanemi sukniami stała zadumana.
 — Pani? dokąd pani poszła?
 — Nie wiem, z hrabiną Klarą...
 — Ale czyż może być, abyś panna nie wiedziała?..
 — Cóż to do mnie należy! zimno rzekła Szafrańska, odwracając się.