Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Serce i ręka.djvu/175

w domu i już wstała, a baronowa Olimpia leży w łóżku chora, nie przyjmuje nikogo, a nawet zapowiedzieć kazała, że do obiadu nie wstanie i jeść będzie u siebie. Po herbacie poszedł się dowiedzieć do drzwi Olimpii; skrzywiona twarz Szafrańskiéj ukazała się tylko i kwaśno zapowiedziała, że z panią nikt się widzieć nie może. To hermetyczne zamknięcie się, doprowadziło go do najwyższéj niecierpliwości. Od drzwi żony poszedł do Klary.
 Znalazł ją nad książką, bardzo spokojną i nad jéj zwyczaj poważną. Popatrzała nań z dala, bez gniewu, ale obojętnie... Zygmunt pokłonił się z szyderską przesadą grzeczności.
 — Czy nie raczy mi pani choć pięciominutowéj wyrobić audyencyi? zapytał. Rzecz oryginalna. Skazany jestem na nieoglądanie oblicza mojéj żony...
 — Olimpia chora, leży, rzekła Klara.
 — Tem niespokojniejszy jestem... Cóż to takiego? Możeby doktor?
 — Doktor już był, nakazał kilkudniowy, zupełny, absolutny spoczynek, tak dalece, że mnie tam nawet nie puszczają.
 — Cóż to jest?
 — Nerwowego coś.
 — Zatem ani sposobu widzenia się?..
 — Sądzę, że pan poszanujesz radę lekarza i zdrowie żony.
 — Muszę... ale gdybym kilka słów napisał?
 — Doktor żadnych listów oddawać nie kazał.
 — Jakiż to doktor?
 — Nie wiem jak się nazywa...
 — Ja tu wyborną odgrywam rolę, nawet w oczach służby hotelowej! dodał Zygmunt. Nazywam się mę-