Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Serce i ręka.djvu/236

 Odsunęli się trochę w głąb ogródka, a major skorzystał z tego, i na rachunek Zygmunta poprosił o szklankę zimnego grogu.
 — Niechże mi ojciec powie otwarcie, patrząc mu w oczy rzekł Zygmunt: co go tu sprowadza?
 — Mówiłem ci, troskliwość o ciebie.
 — Dziękuję, ale przytém coś więcéj.
 — Na dziś, nic.
 — Są przecięż jakie nadzieje? widoki? może odkryto dokąd zbiegła pani Olimpia?
 — Zawsze się spodziewamy odkryć...
 — A więc to doprawdy ofiara ze strony ojca, za którą nie wiem jak dziękować.
 — Wcale nie dziękować! odezwał się szambelan. Widzę cię zdrowszym, wesołym, tego mi dosyć.
 — Ojciec tu zabawi?
 — Prawdziwie, nie wiem jeszcze.
 — Coś to mi wygląda zagadkowo! rozśmiał się Zygmunt.
 Ojciec ramionami ruszył.
 — Jeśli miłość ojcowska może być dla ciebie zagadkową!
 Zygmunt nizko się skłonił. Czuł, że się tu nic nie dowie, a razem, że coś jest.
 Major pił grog, spoglądając z ukosa.
 — Ojciec stoi w mieście? rzekł Zygmunt.
 — Tak jest, i jutro będę zajęty, ale gdy się cokolwiek uwolnię, sam przyjadę do ciebie.
 Usiedli.
 — No, kochany ojcze, żartobliwie nalegał Zygmunt: musiałeś się czegoś dowiedzieć? przywozisz mi jakieś wiadomości? chcesz mnie przygotować? Jam gotów na wszystko...