Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Serce i ręka.djvu/241

 — Jak to? wszakże... wprzódy my musimy mieć ich niż pan pieniądze.
 — A! nie, odparł major: bardzo pana szanuję, nieskończenie mu wierzę, ale na kredyt ja nic nie daję...
 — Ale to dziwna pretensya! zawołał szambelan.
 — Może, ja jednak nie odstąpię od tego...
 — Wiesz majorze, że to obudza podejrzenia, bo jużci kiedy mi wierzysz...
 — Nieskończenie... lecz bywają okoliczności... Najlepiéj wprzódy załatwić rachuneczek...
 Szambelan widocznie był podraźniony.
 — Rachunek ten właściwie należy do radcy... a mogę zaręczyć za niego.
 — Zamiast ręczyć niech pan zapłaci, dodał major; przyjdą potém sceny, rozczulenia, kto wie co się może stać, tragedya jaka, samobójstwo, awantura.... którego z was do kozy zapakują, a ja będę dziesięć lat pieniędzy czekał... Nie! ofuknął się major: pieniądze na stół! tu!
 Szambelan chciał się targować, wreszcie zły, dobył pugilaresu.
 — Zatem tysiąc franków...
 — Premia, tak; koszta wynoszą trzysta piętnaście i dwadzieścia pięć centymów.... razem tysiąc trzysta piętnaście i centymy... A że dużo więcéj było pracy niż przewidywałem, szambelan będziesz wspaniałomyślny i... dołożysz... Musisz dołożyć, bo inaczéj nic.
 — Przyznam się panu, że tegom się nie spodziewał...
 — Ani ja... W takim razie targ, przerwał major, to niepojęta rzecz. Że ja się targuję, cóż dziwnego? dla mnie to obojętne; ale wam, gdy idzie o synową, o syna!