Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Serce i ręka.djvu/266

 — A! niewdzięcznik! z bolu to i żalu czyniłem ci wyrzuty; a mimo to... patrz, o małom się nie pobił z tym skąpcem radcą... targowałem się do upadłego i wyjednałem, mogę się pochwalić, warunki świetne... Ale kochany Zygmuncie... Twój ojciec ubogi... dasz mi porękawiczne!
 Syn ruszył ramionami.
 — Cóż ja dostanę? spytał.
 — Jak ci się zdaje... dosyćby ci było dwadzieścia pięć... trzydzieści?
 — Czego? co?
 — A no, talarów i tysięcy.
 — Wezmę co dadzą.
 — Trzydzieści?... a reszta mnie? nie prawdaż?... wszak ty to wszystko po mnie odziedziczysz... Czy możesz przypuścić, ażebym ja sześćdziesiąt lat mając się żenił?
 — Nie, ale ojciec kochany stracisz wszystko... tak jak straciłeś już...
 — Ja? na co?
 — To są tajemnice stanu! zawołał syn. Ale ileż dają? ile?
 — Powiem ci otwarcie: tobie dają czterdzieści, ja sobie utargowałem tylko dziesięć... to mało...
 Spojrzał w oczy synowi, który się uśmiechał dziwnie.
 — Tatku, rzekł, to dosyć. Mówmy otwarcie. Wszak pieniędzy wziętych na urządzenie domu nie oddasz, a urządzać nie potrzebujesz, to ci piękną sumkę uczyni.
 Szambelan pochwycony zarumienił się.
 — Ja się z tego wyrachuję...
 — Zostawże mi całe pięćdziesiąt....