Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Serce i ręka.djvu/81

 — Jest w tém wszystkiém, przysiągłbym, jakaś tajemnica, szepnął ledwie dosłyszanym głosem. Przypatrz się jéj, to heroina romansu...
 — A wiesz, że mama liczy jéj lat trzydzieści.
 — Bardzo być może...
 — Zygmunt przy niéj na młokosa wygląda, choć żył i przeżył wiele...
 — Ha! ha! cóż na to powie Adela! zaśmiał się jeden z nich....
 — Jaka Adela? spytał drugi.
 — Jak to! nie wiesz? Ten człowiek w czepku się rodził, by wszelkiego szczęścia kosztował. Wystaw sobie, że najśliczniejsza z solowych tancerek, gwiazda warszawskiego baletu, kochała się w nim do szaleństwa. Nie on w niéj, bo w tém nie byłoby nic tak szczególnego, ale ona w nim... Płaciła za niego długi... Chciała się truć, gdy ją zdradzał, i gdyby nie matka, kobieta rozsądna... Mówią, że teraz jeszcze, gdy go zobaczy, w mdłości wpada...
 Młodzi panowie poszeptali po cichu, rozśmieli się i zamilkli.
 W kołach żeńskich, między starszemi paniami, z pod wachlarzów wyrywały się też uwagi różne...
 — Proszęż cię, moja prezesowo, mówiła stara kobiecina: przypatrz się téj naszéj nieszczęśliwéj gospodyni... co się to z jéj malowaną twarzą zrobiło!.. Gdyby ją kto choć przestrzegł... Gorąco i łzy macierzyńskie mappy jéj porysowały... okropna. Ale po co udaje młodą, kiedy o rok starsza odemnie!
 — Widzisz, jaka ta Olimpia piękna?
 — Ale blada aż strach... boję się, by nie zemdlała...
 — Czy też oni się kochają? wrzuciła trzecia.