Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sieroce dole.pdf/116

 — Któż? któż tak straszny być może? rozśmiała się Lusia.
 — O co prawda to że mnie nastraszył, bo oburącz pochwycił i pocałował, jak Boga kocham.
 — Ale któż? — zapytała Lusia.
 — Pan Martynian.
 Dziewczę pobladło i zmieszało się, robota jej z rąk wypadła. Martynian oznajmiony już stał za Orchowską tak pomieszany i blady, jakby popełnił najokropniejszą zbrodnię.
 Lusia zerwała się od stoliczka.
 — Co pan tu robisz — zawołała, biegnąc ku niemu zarumieniona.
 — Przy — przyjechałem, wybąknął Martynian.
 — Sam?
 — A tak — prawie sam, tak jak sam — rzekł chłopiec, szukając krzesełka, o które niełatwo było w szczupłem mieszkanku.
 Profesor popatrzył na oboje.
 — Przedstawiam panu profesorowi mojego ciotecznego brata, p. Martyniana Babińskiego; pan profesor Varius.
 Profesor który był dosyć dziki i znajomości niechętnie robił nowe, wziął za kapelusz, nie chcąc familii być natrętem, przemówił kilka słów i wyszedł. Mieczysława nie było. Po odejściu jego Lusia znalazła się w wielkim kłopocie z tym wcale niespodziewanym gościem. Przybycie jego zdawało się jej czemś tak niepojętem, iż nieśmiała go o Babice i rodziców zapytać.
 — Wszak wszyscy — wszak ciocia i p. Babiński zdrowi? wyjąknęła nareszcie.