Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sieroce dole.pdf/135

mam że się przyznać?? stoję właśnie na rozdrożu... muszę wybierać którędy pójdę...
 — No, to właśnie mogłabyś się doświadczeńszej niż jesteś, starej przyjaciółki poradzić...
 — Wczoraj mi się — ktoś oświadczył... szepnęła Lusia.
 — Wczoraj? a może — kuzynek?...
 — A! nie — podchwyciła Ludwika, bynajmniej, kuzynek nie ma prawa ani się kochać, ani oświadczać, ani rozporządzać sobą — jest pod wszelkiemi względami małoletni.
 — Ale dlatego kocha?
 — A — ja o tem nie powinnam wiedzieć — zawołała Lusia.
 — Jednak wiesz?
 — O tyle tylko, by starać się mu to wybić z głowy.
 — Nie kochasz go!
 Rumieniec wystąpił na twarz Lusi.
 — Szacuję go, lubię... kochać! alboż ja wiem co to kochanie? Wolałabym go niż innego może, ale — ani ja jego, ani on moim być nie może...
 — Dla czego?
 — Rodzice! matka! a! nie mówmy o tem.
 — Więc jeśli nie on, to któż ci się mógł oświadczyć?
 — Pani go pewno nie znasz...
 — Jednakże?
 — Stary profesor Varius.
 Serafina zaczęła się śmiać.
 — Jakto! i ty, mój pączku różany... ty młodziuchna istoto, mogłaś choć na chwilę zawahać się odpo-