Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 1.djvu/29

 Zaczął płakać.
 — Gdzie ty sypiasz? spytał pisarz.
 — A w kredensie.
 Czy z kredensu słychać było gdy pan po pokoju chodził, albo stukał, hę? mówił Małejko.
 — A jak ma być słychać, kiedy to z drugiej strony domu, a tyle ścian.
 — I w nocy nic nie słyszałeś?
 — Nic a nic.
 Z chłopca dobyć więcej nie było można, zawołano Pawła ogrodnika.
 Paweł też był człek miejscowy, jeszcze młody, oddawał go p. Daniel na parę lat od Strumiłły, uczył się czytać i pisać, roztropny był i rozgarnięty bardzo, temperamentu jednak spokojnego i z losu swojego zadowolniony. Od roku żonaty mieszkał w domku przy ogrodzie zdając się zajęty tylko oranżeryjką, inspektami i tem, aby z nich mieć dochód jak największy, bo ten pensyą jego powiększał.
 Z wielką prostotą i spokojem począł Paweł opowiadać, jak z rana Jurek krzyku narobił, jak na płacz i wołanie pani Słońskiej przybiegł i że mu na myśl przyszło, póki czas od okna iść śladami i szukać, czyby jakich znaków na ziemi mokrej nie było.
 — Panowie się mogą jeszcze i teraz przekonać, dokończył, że przez okno coś wleczono aż do stawu. Na ziemi są ślady nóg nie pańskich, bo ja te znam, ale w grubych wielkich butach i jak mnie się zdaje, że ich dwóch tam było. Przez cały ogród sunęli coś aż do furtki, furtka była zamknięta, tak skobel słaby też złamali. Dalej w wiszarze i zielsku i trzcinach widać