Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sprawa kryminalna T. 1.djvu/74

 — A bardzo dobra myśl! Niech ci Bóg płaci! doskonała — zawołał — zabierzmy się ile nas jest i ruszajmy, zgoda.
 — Jakto? i ty byś pojechał? — spytała zmięszana Wychlińska — i ty?
 — No! a czemuż nie ja? — przerwał prezes. — Mnie tu teraz samemu jak palec zostać strasznie byłoby nudno...
 — Ale gdzież ci tam taką podróż odbywać jesienią!
 — No — a asińdzce!
 — A! ja — to co innego. Tobie by się mogła pedogra odezwać?
 — Myślisz? — zapytał prezes — a to prawda, gość z pedogrą nie bardzo by był Benisi pożądany. Kawał drogi... nie ma co mówić!... hm... jest racya.
 Tylko znowu jak wy mi się wyruszycie tam i zasiądziecie, a broń Boże tam was zapusty zachwycą, a Benisia zacznie zatrzymywać. Cóż ja tu pocznę? — Ja się na śmierć zanudzę!
 — A czyż my cię tak bardzo bawimy? — uśmiechając się mówiła Wychlińska. Weźmiesz sobie księdza Serafina do maryasza i gawędki, a sąsiadów ci nie zabraknie.
 — A no — a no — rzekł prezes — wezmę to ad deliberandum, asindzka wybadaj Leokadyą.
 — Ja bo ci się przyznam, żem wprzódy, niż ci to przyniosłam, już po trosze starała się wyrozumieć — wcale nie jest od tego.
 Stary odwrócił się z uradowaną twarzą.
 — Pewna jesteś tego? — spytał.